تا که ایمانت شود محکم از او

مهر او میدار در جانت نکو

جان خود آمیز با مهرش نکو

تا درآید در میان جانت او

دیگری آن کز میان خلق رو

گوشه ای گیر ودرون دلق رو

چون بیابی سر ما سرپوش باش

در میان عاشقان می نوش باش

رو چو عطار و قناعت پیشه کن

در میان مظهرم اندیشه کن

زاد راهت هرچه باشد غیر ازین

دشمنان باشند و دارندت کمین

ای برادر اهل دنیا را مبین

ز آنکه ایشانند گمراهان دین

تو بهردرویش عارف باش یار

گاه گاهی جوهر را پیش آر

چون ببینی جوهر ذاتم چنان

اندر آیی در میان سالکان

در ز بحر دل در آرم بیشمار

گر تو می جوئیش رو جوهر بیار

هر دری زین گوشوار عالمی است

هر که این راگوش دارد آدمی است

فکر وذکر خویش را صافی بساز

جهد فرما آنگهی اندر نماز

بعد از آنی روزه دار از کل نفس

ز آنکه باشد روزهٔ تو غل نفس

از طعام بد بپرهیز ای پسر

همچو دد کم باش خونریز ای پسر

نفس را از روزه اندر بنددار

مر ورا نز لقمهٔ خورسند دار

روزه ای میدار چون مردان مرد

نفس خود را از همه میدار فرد

نی همین از اکل او را باز دار

بلکه نگذارش بفکر هیچ کار

رو تو کش نفس و مگردانش تو سیر

وانگهی بر خود مگردانش دلیر

ذکر حق باشد تمامی کار او

ورنه از خوردن نباشد عار او

در میان اهل معنی کن حضور

ز آنکه ایشانند چون دریای نور

رو تو از مردان دین غافل مباش

ز آنکه ایشانند ما را خواجه تاش

گر تو اهل فضل را نشناختی

دین و دنیا را به یک جو باختی

رومعانی دان شو و اسرار خوان

تا شوی در ملک معنی جان جان

نقطهٔ باب ولایت را طلب

و آنگهی از وی هدایت را طلب

گر نبایستی بعالم راهبر

کی فرستادی رسول با خبر

انبیا را اولیا باشد وصی

اولیا را اصفیا باشد صفی

اولیا و انبیا لطف حق اند

در حقیقت جمله حق مطلق اند

انبیا را خود ولی باید مبین

تا بگوید علم معنی را یقین

گر تو بی ایشان روی راه ای پسر

از حقیقت خود کجا یابی خبر

گر نیابی تو ولی را در جهان

رو ز مظهر جوی تا گوید عیان

هر چه ایشان گفته اند آن را شنو

هرچه کردند ای پسر با آن گرو

تا شوی در ملک معنی مقتدا

خیز و برخوان رب انصرنی علی

تا رسی بر آنچه مقصودت بود

خود بیابی آنچه مطلوبت بود

بهره کی یابی ولی زین کار تو

زآنکه میجوئی بسی اسرار تو

هرکه آزار کسی دارد بدل

پیش مردان باشد اودایم خجل

جانت از مهر علی آباد کن

خاطرت از بار غم آزاد کن